Na het afronden van je sociale/ pedagogische studie heb je je leven aardig op de rit, met een lieve vriend(in), leuke vrienden en een fijn huis. Als sociaal werker heb je de baan die je wilde en waar je vol enthousiasme aan begon met jouw passie: anderen zo goed mogelijk helpen! Maar je bent nu zo wiebelig, waardoor dat helpen niet meer lukt en je vooral verward en vertwijfeld bent over je werk. Kan en wil je zo nog wel doorgaan? Je bent bang dat je het niet volhoudt. Alleen het idee al dat je een andere baan zou moeten zoeken geeft je schuldgevoel tegenover je collega's en jongeren.  En zelf hulp vragen?  Liever niet...

• Chaos in je hoofd: hoe moet je nu verder? Wat is dit toch? In bed ’s avonds pieker je je suf: Wat moet je nu doen? Je wilt je écht niet ziekmelden. Moet je dan maar een andere baan zoeken? Deze baan als begeleider wilde je toch? Hoe doe je dat dan financieel? ’s Ochtends word je moe wakker na een onrustige nacht vol nadenken en draaien. En dan moet de dag nog beginnen. De spanning voel je alweer opkomen als je ´s ochtends niet uitgerust in de auto naar je werk stapt. Hoe ga je deze dag weer doorkomen? Het geeft je een machteloos gevoel...

• Sneller geraakt en wiebelig in contact met jongeren.  Zodra een jongere tegen je schreeuwt omdat hij het niet eens is met  jouw besluit over schermtijd, sta je te wiebelen op je benen. 'Wat gebeurt dat dit je zo triggert?' Je bent nooit zo wiebelig en kunt altijd wel professionele afstand houden. Alleen lijkt het alsof de laatste tijd 'dat laagje' ervan af is, waardoor  alles  veel harder binnenkomt. Vooral bij dit soort situaties in je werk. Dit maakt je super onzeker en dat wil je helemaal niet... Helaas wordt het met de dag erger...

• ‘Laat maar...’, denk je als je collega het actiepunt uit de vergadering weer niet heeft opgepakt. Normaal zou jij haar erop aanspreken, of hulp aanbieden om het samen op te pakken, maar je hebt er gewoon geen puf meer voor. Je kunt de reactie niet aan. Deze ‘nonchalante houding’ ken je helemaal niet van jezelf. Je bent altijd super betrokken bij jullie klanten (cliënten) en je collega's, maar het kan je gewoon niet zoveel meer schelen allemaal…

• Met jongeren lig je voor je het weet in de clinch. Het lijkt wel alsof ze precies aanvoelen hoe wiebelig jij bent. Elke keer lukt het ze om die ‘rode knop’ bij je in te drukken en opmerkingen te maken die je raken. Je reageert dan nét te heftig en beland in situaties die je daarna met moeite rechtzet. Het maakt je super onzeker…en je bent er ook zó klaar mee om steeds zo behandeld te worden. Dit werk moet leuk zijn? Het kost je vooral energie op dit moment. En het maakt je zo machteloos...

• Voor een avondje uit met vrienden heb je zelfs geen puf meer... Terwijl je juist graag altijd zo geniet van een avondje met je vrienden. En die ontspanning kun je ook wel gebruiken nu je niet happy in je werk bent…Als één van je vrienden vraagt of je vanavond wat wilt drinken in de stad, zeg jij dat je je niet zo lekker voelt. In de hoek van de bank val je met een zak chips en een serie om 20:30 uur doodmoe in slaap… leuk begin van het weekend.