Deze uitspraak, ik houd ervan! En dat is waarom ik zo van sociaal werkers houd. Ze zijn zo lekker open, oprecht, eerlijk.
én ze doen soms uitspraken, waarvan ik denk: dit kán niet waar zijn.
loopbaancoach voor sociaal werkers
Oké, dus ik ga datgene delen waar ik misschien wel het meest van geniet in mijn werk als coach voor sociaal werkers, dus lees vooral door als je wilt weten wat dat is (cliffhanger hoor, haha).
loopbaancoach jeugdzorg
Zodra je merkt dat je het sociaal werk waar je enthousiast aan begonnen bent, je niet meer de energie geeft die het gaf, denk je na over de vraag. Wat dan wel? Hoe nu verder? Wat kan ik? En wat wil ik dan? Hoe moet ik verder in mijn loopbaan
In bijna alle coachtrajecten die ik heb komt hebben we het over 'het gevoel', 'wat je allemaal merkt qua onrust, spanning etc.'. Voor veel begeleiders een 'beladen onderwerp', want ze zeggen bijna altijd: 'ik kan niet zo goed bij m'n gevoel en daarom vind ik het ook lastig om te weten wat ik nu wil.'
Soms is dat waar, maar meestal niet. Ze kunnen heel goed bij hun gevoel.
Hoe kunnen ze anders dit werk doen?
Gevoelloze ijskonijnen werken niet als sociaal (jeugd)werker toch?
Die waren na een week al afgeknapt, want cliënten voelen dat feilloos aan.
Je doet het met gevoel, 'met je hart' (zoetsappiger dan dit wordt het niet hoor 😜)
Maar, ik ben er dus van overtuigd dat sociaal werkers heel goed bij hun gevoel kunnen. Jij dus ook!
Er is iets anders aan de hand wat jij verwart met 'niet goed bij mijn gevoel kunnen.'
'Ik wil me niet zo voelen...Ah, maar dat is iets anders😉'
Het is niet fijn om je onrustig, gespannen, onzeker, machteloos of schuldig te voelen als je op een kruispunt staat in je werk. En daarin ben je écht niet de enige.
Ik was een kei in het 'vechten tegen' de spanning en onrust, die ik écht niet wilde toen ik 2 jaar geleden niet meer lekker ging in m'n werk...
Ik zei tegen mezelf: 'DIt is toch wat je wilde', 'Wat is er dan aan de hand?' Ik hield mezelf lang voor dat het enige wat me te doen stond 'gewoon doorgaan was'. Het gaat vast wel weer over.
Nou, 1 les die ik geleerd heb. Het gaat niet vanzelf over. (tip: neem de signalen serieus)
Dat werkte dan ongeveer zo bij mij...
Ik voelde me onrustig en gespannen toen ik niet lekker ging in mijn werk. Vroeg me af: 'wat is er aan de hand? Dit is toch wat ik wilde?'. En mijn reactie? Negeren die onrust en gewoon doorgaan. Ohja en ondertussen maakte ik mezelf wijs dat ik 'niet zo goed bij m'n gevoel kon.' Terwijl dat niet zo is. Ik wilde me alleen niet zo vervelend en onrustig voelen. Dát is iets anders...
Zo zien mijn Picasso's er dus uit.
In elk traject teken ik er wel een paar. Sta ik langzamerhand dus wel om bekend.
'Ik ga weer even naar het bord', zeg ik dan tegen mijn klanten.
En ik teken dat hoe het voor jou werkt. Wat jij denkt over jezelf, wat je daarbij ervaart, hoe je daarmee omgaat.
Héél inzicht-gevend, én meestal ook best confronterend.
Weet je ineens hoe je jezelf tegenwerkt, en hoe je zélf zorgt voor de onrust die je ervaart.
Daarmee heb je ook de eerste stap gezet om weer stevig te staan als sociaal werker.
Wil je ook zo'n tekening, zodat je weer stevig staat in je baan?
Mijn tekenkunsten komen natuurlijk niet in de buurt komt van wat Picasso doet.
En dat hoeft ook helemaal niet. Ik blijk wel overzicht en inzicht te geven.
Het schijnt trouwens ook heel overzichtelijk en duidelijk te zijn.
'Áh, nu snap ik wat ik steeds doe', krijg ik dan terug. En daar doe ik het voor.
Ik maak het niet mooier dan het is, er hoeft niks weg, het is zoals het is.
Net dat ik niet hoef te kunnen tekenen als Picasso om inzicht te geven, hoef jij niet als een genie te kunnen voelen, om te weten dat je zo niet verder kunt. Ik denk (en teken) graag even (vrijblijvend) met je mee!
Reactie plaatsen
Reacties