‘Ik houd van sociaal werkers om hun enorme passie, gedrevenheid en enthousiasme.'
Stiknieuwsgierig, rustig en gek op 1-op-1- gesprekken. Dat was ik als kleine jongen al, en dat ben ik nog steeds (toen ‘Moest ik niet zo nieuwsgierig zijn, als ik op verjaardagen niet naar bed wilde, omdat ik niks wilde missen😉). Nu zie ik mijn oprechte nieuwsgierigheid als mijn grootste kracht. Dat was ik als leidinggevende in de ouderenzorg ook.
Altijd op zoek naar ontwikkeling, nieuwsgierig naar wat medewerkers beweegt, waarin ik ze het vertrouwen, en de ruimte gaf om zich te ontwikkelen. Tot ik merkte dat ik blij was als collega’s vertrokken, voorál als zij datgene gingen doen waar ze écht blij van werden en waar ze bakken met energie van kregen. Toen ging er wat schuren bij mij, want ‘Ik zou ze als leidinggevende toch juist bij me moeten willen houden?’
De hoogste tijd om mijzelf ook te ontwikkelen. Als coach. Om nóg meer vanuit nieuwsgierigheid te ondersteunen bij persoonlijke ontwikkeling. Ik begon voor mezelf als coach.
Alleen: wie wil ik het allerliefste helpen? Daar achter komen koste tijd, en laat geduld niet echt mijn sterkste punt zijn 😉. Toen ik startende sociaal werkers in de jeugdzorg ging coachen ontdekte ik: 'Dit zijn pas leuke mensen!’. Wat een gedreven, betrokken en gepassioneerde mensen die jongeren écht willen helpen. Blijken we ook nog super veel overeenkomsten te hebben. Ik ben namelijk ook super gedreven en gepassioneerd in het begeleiden van sociaal werkers!
Alleen zie ik starters ook vaak vastlopen en uitvallen. En dat is zo zonde. Dan hebben zij hulp nodig om weer goed te kunnen hulpverlenen. Ja, toen ik sociaal werkers leerde kennen dacht ik: ik wil er voor jullie zijn, zodat jullie er voor jongeren kunnen zijn. Ik help jou, zodat jij er 100% voor jouw doelgroep kunt zijn!
´Energiek hulpverlenen vraagt hulpverlenen vanuit jezelf, niet vanuit jouw pijn´
Als je héél dichtbij jezelf blijft, dan ben je pas een goede hulpverlener!
Ik geloof erin dat als startende sociaal werker je passie en betrokkenheid je grootste kracht zijn. Maar die kracht wordt pas echt waardevol als je ook weet wie je zelf bent en wie je wilt zijn als hulpverlener. Dus niet alleen 'zoals het hoort' of 'hoe je het geleerd hebt'. Laat jezelf zien, dat is namelijk je grootste kracht! Maar, dat vraagt ook dat je je kwetsbaarheden kent. Wees je bewust van je eigen pijn, zodat je voorkomt dat je vanuit je eigen onverwerkte gevoelens hulp verleent. Bijvoorbeeld, het niet handelen als een client uit zijn plaat gaat, omdat je denkt "Als ik nu boos word, ben ik een slechte hulpverlener.´ Misschien ben je wel conflict-vermijdend en ga je de confrontatie liever uit de weg. Terwijl je eigenlijk weet dat je moet ingrijpen, alleen vind jij boos worden ingewikkeld. Een ander voorbeeld is het niet stellen van grenzen naar een jongere, omdat je hem of haar niet wilt afwijzen. Je handelt dan vanuit jouw eigen angst voor afwijzing, en daar help je jouw jongere niet mee. Integendeel. En dat is op de lange termijn niet oké...
Hulpverlening vanuit wie je zelf bent vraagt een gezonde balans: jezelf kennen en je eigen pijn kennen, en er van daaruit zijn voor de ander en te doen wat nodig is. Het gaat er niet om alles op te lossen, de ander te redden of behoeden voor 'dat het mis gaat'. Het gaat erom dat je er voor de ander bent, en doet wat nodig is, zonder dat jouw eigen pijn of angsten de overhand krijgen. Zo blijf je een krachtige, authentieke hulpverlener die niet vanuit angst of onbewuste pijn handelt, maar vanuit een gezonde zelfkennis en compassie voor anderen.
Ik geloof erin als je ´hulpverleent vanuit jezelf' dat je dan een krachtige hulpverlener bent die het werk aankan. Moet je natuurlijk wel weten wie je bent... dat is vaak al een grote vraag!
'Gewoon doorgaan of ‘je kop in het zand steken’ maakt je geen betere hulpverlener, integendeel'
Wat als het hulpverlenen toch even niet lukt? Als je er zelf minder goed bij loopt? Als je geïrriteerd bent of moe van al het gedoe in je werk?
Ik geloof erin dat het onderdrukken van strubbelingen en gevoelens hulpverleners juist aan het wiebelen brengt. Ons hoofd zit dan bomvol, we voelen ons onrustig en moe. Cliënten spelen daar haarfijn op in, door op ‘rode knoppen’ (triggers) te drukken. En daar ga je nóg meer van wiebelen.
Dus als het even niet goed gaat is het de kunst of als hulpverlener zelf ook hulp te vragen. De rust nemen om stil te staan bij wat er bij jou speelt, wat je in de weg zit en wat ervoor nodig is om weer lekker hulp te verlenen.
Dat vraagt wel je trots aan de kant te zetten en hulp te vragen. Goede hulpverleners zijn goede hulpvragers, weten wie ze zijn en waar hun eigen pijnen liggen.
Dit krijg je er gratis bij als je werkt met mij🙋🏼♂️
- Regelmatig krijg ik terug dat mensen bij mij tot rust komen, en echt ruimte krijgen om te reflecteren. Onrust, spanning en chaos worden minder in aanwezigheid van mij.´Je hebt een fijne energie!´
- ‘Vriendelijk en vlijmscherp ’: ik geef treffend terug wat ik bij de ander zie. Ik schijn de scherpte te kunnen hebben door mijn positieve intentie. Als beelddenker gebruik ik hier vaak 'het bord' voor. Dat zorgt altijd voor enorm veel inzicht in wat jij doet (en soms issie best confronterend😉Er volgt dan geheid, grijns of lach met: ’Shit, you got me.’
- Ik deel over mijn eigen struggles, wanneer dat jou helpt. Ik geloof erin dat ik mezelf mag laten zien als coach, zolang het jou verder helpt. Ik ben ook maar een mens met mijn eigen pijnpunten. Toen ik net startte dacht ik 'kan ik dit wel doen?' Maar het blijkt juist heel helpend te zijn, zolang ik niet deel vanuit mijn eigen pijn of om te redden
Dit is dan zo'n plaatje, ik dacht jaren dat ik niet zo goed 'bij m'n gevoel kont'.
En wat denk je?
Yes, klopte niks van...
Wat jij écht nog over mij wilt weten:
- Ik ben heel gedreven en ik ben een doorzetter met het imago ‘dat ik me altijd wel red’. Dat is ook de reden dat ik het eerst zelf probeer en uitzoek en van nature niet snel hulp vraag, en vervolgens achteraf altijd denk: had ik het maar eerder gedaan…
- Ohja en vroeger zeiden m'n ouders wel eens dat ik 'niet zo nieuwsgierig moest zijn' gelukkig heb ik die boodschap van me afgeschud. Het nieuwsgierig zijn is mijn grootste kracht, maar wie de ander is en wat hem of haar drijft in z'n werk. Zie foto uit de oude doos :)
- Tijdens de coachsessies teken ik schema’s op een bord. Coachees vinden altijd heel inzichtelijk: ‘Oh, nu weet ik wat ik doe om mijn eigen pijn uit de weg te gaan.’ Weten is namelijk 1, ervaren is 2, doen is 3! (en nee, die tekeningen van zijn geen Picasso’s 😉)
- Twee jaar geleden startte ik met yoga, omdat ik heel veel in m'n hoofd zat en niet zo goed kon voelen (dacht ik). Een nee 'het is niet zweverig' en ook niet 'niks voor mannen'. Dat dacht ik natuurlijk wel toen ik ermee begon. Yoga geeft mij rust. En ik kan nu véél beter omgaan met gevoelens in moeilijke situaties die mij triggeren. In de coachtrajecten gaan we niet hummen op een matje, maar rijk wel eens oefeningen aan die je helpen om meer rust te vinden.
- Ik ben dol op management- en zelfontwikkelingsboeken. Het grappige is: hiermee houdt ik Wouter (mijn verloofde) aan het werk. Hij werkt namelijk bij een van de grootste uitgevers van 'dit soort boeken.' Hij heeft er trouwens helemaal niks mee, hij is van de cijfers.
- Mijn absolute guilty pleasure is Pindakaas (100%, van een van de Duitse supermarktketens). Ik eet minstens zoveel pindakaas met een lepel als op brood. Lekker als tussendoortje, na het eten, voor het eten. Ohja, Wouter walgt van de lucht...
- Mijn diepste wens is om ooit nog eens als mijn eigen Drag alter ego ten tonele te verschijnen. Tijdens de carnaval heb ik jaren geleden die kant van mezelf al eens laten zijn in de vorm van 'Diva Jojo'. Ik wil het graag nog een keer in vol ornaat over doen! Ja, ook ik laat mezelf stiekem graag zien 😙
- Bovenaan m'n wensenlijstje staat een reis naar Zuid-Amerika. Salsa dansen en de lokale cultuur, keuken en muziek ervaren. West-Amerika lijkt me trouwens ook super mooi. Het enige punt is dat ik niet langer dan 5 minuten bij Amerikanen in de buurt kan zijn. Dan gaan mijn nekharen echt recht overeind staan. Ja en dat zegt alles over mij. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg! Gelukkig houden Amerikanen het meestal ook niet lang vol met onbekenden, haha.
- Waar ik nou echt gelukkig van kan worden? Een opgeruimd huis. En leuke mooie items. Zoals die leuke Delfstblauwe vaas!
Mijn hoogtepunten in 2024!
In januari 2024 werden we ooms van ons prachtige en vrolijke neefje Owen! :)
In maart 2024 wandelde ik de Camino Portugues: 634km van Lissabon naar Santiago de Compostella.
Je leest onder inspiratie en in mijn Camino blogs over deze geweldige ervaring.
Met uitzicht op de Akropolis ben ik in juni 2024 op de Philopapposheuvel door Wouter ten huwelijk gevraagd. Hoe romantisch was dat! Op dit moment zijn we weer wat van onze roze wolk neergedaald en zijn we begonnen met de voorbereidingen van ons huwelijk!
Joran in 10 woorden
Rustig - Gedreven - Nieuwsgierig
Vriendelijk- Verantwoordelijk - Scherp
Luchtig - Sensitief - Beelddenker - Tikkeltje ongeduldig
Het zijn er 11 geworden :) Ja, ik kan wel eens lang van stof zijn, maar soms ook helemaal niet.